Εθνικός πλούτος είναι ο συνολικός πλούτος των κατοίκων μιας χώρας και αποτελείται από δύο μέρη:

1. Τα φυσικά περιουσιακά στοιχεία της χώρας, όπως το απόθεμα κεφαλαιουχικών αγαθών και γης και
2. Τα καθαρά ξένα περιουσιακά στοιχεία που διαθέτει η χώρα.

Τα εγχώρια αξιόγραφα που ανήκουν σε ημεδαπούς δεν αποτελούν μέρος του εθνικού πλούτου, διότι στην αξία κάθε εγχώριου αξιόγραφου αντιστοιχεί μια εγχώρια υποχρέωση.

Παράδειγμα:
Μία κατάθεση όψεως ενός κατοίκου της Ελλάδας σε μια τράπεζα της χώρας, αποτελεί περιουσιακό στοιχείο για τον καταθέτη, αλλά υποχρέωση για την τράπεζα, άρα δεν συνιστά πλούτο για την οικονομία.

Αντίθετα, σ’ ένα λογαριασμό όψεως ενός κατοίκου της Ελλάδας σε μια ξένη τράπεζα, δεν αντιστοιχεί κάποια εγχώρια υποχρέωση (πρόκειται για υποχρέωση αλλοδαπού) κι επομένως, συνιστά μέρος του εθνικού πλούτου της Ελλάδας.

Μεταβολή εθνικού πλούτου

Ο εθνικός πλούτος μπορεί διαχρονικά να μεταβάλλεται κατά δύο τρόπους:

1) Πρώτον, η αξία των υφιστάμενων περιουσιακών στοιχείων ή υποχρεώσεων που συνιστούν τον εθνικό πλούτο ίσως αλλάξει.

Παράδειγμα:
Η άνοδος του χρηματιστηρίου μπορεί να αυξήσει τον εθνικό πλούτο της χώρας, ενώ η απαξίωση ή η απόσβεση των φυσικών περιουσιακών στοιχείων, που επιφέρει τη μείωση της αξίας τους, τον μειώνει.

2) Ο δεύτερος τρόπος που μπορεί να μεταβληθεί ο εθνικός πλούτος είναι η εθνική αποταμίευση.

Σε μια ορισμένη χρονική περίοδο, με σταθερή την αξία των υφιστάμενων περιουσιακών στοιχείων και υποχρεώσεων, κάθε επιπλέον ευρώ εθνικής αποταμίευσης, προσθέτει ένα ευρώ στον εθνικό πλούτο.

Μια σημαντική παράμετρος του πλούτου είναι ο ρυθμός αποταμίευσης, δηλαδή ο ρυθμός αύξησης του εξαρτάται από το βαθμό στον οποίο τα άτομα, οι επιχειρήσεις και το κράτος, αποταμιεύουν.